Πέντε ποιήματα

Από το βιβλίο «Αντίδωρο καρδιάς»

Φυσάει

Στον Τάσο Λειβαδίτη
Φυσάει στης ζωής τα σταυροδρόμια
Αγάπες που δερβίσικα χορεύουν.
Έμποροι την ελπίδα διαλαλούνε.
Με της ψυχής το φως την παζαρεύουν.
Φυσάει μες της γης τα σταυροδρόμια
πόλεμοι, φονικά και προδομένοι.
Ηφαίστεια κορμιά, Δεκέμβρης μήνας
Όποτε το καλούν οι κολασμένοι.
Φυσάει στου καημού τα σταυροδρόμια
τραγούδια, προσευχές ή μοιρολόγια
κι ούτε ένα φως στα πικραμένα μάτια.
Στα χρόνια της απάτης μόνο λόγια.

Βοιωτικός Κηφισός, Αμφίκλεια

Φθινόπωρο

Τρέχαμε στο δάσος
με τους τραγουδιστούς ανέμους.
Έψαχνα κομμάτια ουρανού
ανάμεσα σε ερωτευμένα πεύκα.
Ξάφνου ένας ρίγος φώλιασε στο κορμί μου
και συ πρώτη φορά δεν το ‘νιωσες.
Έκανε μετάσταση στην καρδιά.

Τα σύννεφα πύκνωσαν.
Το ραδιόφωνο μετέδωσε δελτίο θυέλλης.

Γαλήνη

Κλείνει το πέρασμα η θάλασσα
-χλόη γαλάζια.
Λάδι που χύθηκε
απ΄το καντήλι τ’ ουρανού και του ήλιου.

Πτώση

Η ζωή.
Δυο πελώρια μάτια παιδιού σε μαχαίρι μπροστά.
Η σκουριά που βαθαίνει
κι ο πόνος που γλύφει τα κόκκαλα.
Ο Χριστός διαμελίζεται.
Η Αγάπη μετριέται.
Δολοφόνοι θαυμάζονται
και ο Αγιάννης στην έρημο ολομόναχος κλαίει.
Στο λαιμό μου θαρρώ πως βαριά σέρνω πέτρα.
Η καρδιά μας σταλάζεται λίγο λίγο στο χώμα.
Ολοένα βουλιάζει
η ζωή σε συνθήματα.
Πού θα πάμε;

Χειμώνας

Βάρυνε η φύση, ο ήλιος χάθηκε.
Κι εσύ.
Κι όλο θυμάμαι
κείνο το στοίχημα με την καρδιά μου
που έχασα.

Σελίδες