Μαγική πρωταρχικά γιατί αναδύθηκε απ΄το πέλαγο αυτού του λαού, του μοναδικού στην ανθρωπότητα που επέζησε
τόσων δραματικών περιστάσεων, χάρις στη φλογερή ψυχή , τον δυνατό νου και την
ποίησή του .
Από τον Όμηρο και τον Ορφικό κύκλο ως το Σικελιανό και τον Ελύτη, το
Δημοτικό τραγούδι κι όλα τα διαμάντια του γενεσιουργού Ελληνικού λόγου, η ποίηση, πρεσβεύει κάθε μορφή αγάπης και αγώνα,
για τα ιερά της ζωής .
Διαδρομές, εσωτερικοί μονόλογοι, η συνείδηση, η ελευθερία, η Πατρίδα , η μάνα , ο έρωτας, το
δούναι και λαβείν, η απόγνωση, η μοναξιά , οι νέοι, η ελπίδα, η φωτιά και η
στάχτη, η φύση και η Ιστορία, το όνειρο, η ενοχή κι η αθωότητα, ο πόλεμος, ο
πόνος, εν τέλει ότι συνθέτει αυτό το τραγικό πλάσμα που είναι ο άνθρωπος .
Η ποίηση μέσα από όλους τους
ορισμούς της, είναι ωδίνες λέξεων. Γράφει ή διαβάζει κανείς , για να βρεί την
αλήθεια μέσα του γιατί από την
πραγματική ποίηση, γεννιέται πάντα ένα μάθημα ηθικής για ότι κι αν μιλεί . Δικαιώνεται όταν το
νόημά της βρίσκει την αναλογία του στο επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων και στο
χρόνο.
“Αδωροδόκητος δοκίμαζε”. Θα πεί ο
Ο.Ελύτης. Κι είναι πράγματι μεγάλος ο
δρόμος για να ευωδοθεί το αληθινό
ζητούμενο, που είναι το μήνυμα , η ουτοπία, η ποιητική στάση ζωής.
Πορευόμαστε στην έρημο του ανθρώπου και ενώ μικροί θέλαμε να αλλάξουμε
τον κόσμο, ξαφνικά σφραγίζουμε πόρτες και καρδιές. Ακίνητοι, μπροστά
σε χωματερές οθόνες, καθώς
απροκάλυπτα γίνεται πιά,
συστηματική επέμβαση πάνω στις δυνάμεις που γονιμοποιούν τις αξίες . Το στοίχημα αφορά κυρίως τους νέους, που η εποχή, τους έλαχε, να βρίσκονται στο τέλος των
επαναστάσεων και την κυριαρχία του
εικονικού .
Η ποίηση διεκδικεί το μερίδιο της
φωνής της .
Κυττάζεται στο δικό μας καθρέφτη , δακρύζοντας
με το αχειροποίητο θαύμα μιας γέννησης, το
ανέκκλητο μιας φυγής, το μυστήριο ενός
έρωτα .
Σπαράζει
με τον ακατάσχετο πόνο όπου γης.
Κοινωνείται στην Αισχύλεια σιωπή της
ανισότητας. .
Εγείρει τις ανεπίδοτες κραυγές προς την ύβρη.
Ικετεύει ένα ναι που παραμυθεί , ένα όχι
που σώζει.
Ελπίζει να μιληθούν οι πολύτιμες λέξεις , όταν
ματώνουν οι βεβαιότητες και θριαμβολογεί η απάτη.
Σ΄έναν κόσμο, γεμάτο πληγωμένες
προσδοκίες που τον διαχειρίζονται
παγκόσμια, πρόσωπα δίχως
του Λόγου το Φως
Η
ποίηση, στο διαχρονικό της προορισμό, μας καλεί
να συναντηθούμε σ΄αυτό, ακριβώς
το φως.
Αυτό
το φως, που, για να φωτίσει τα πράγματα χρειάζεται
ν΄ανάψουμε τις ψυχές μας .
© Σκουρολιάκου Μαρία