Σε δένουν στο βράχο του Προμηθέα. Ακατοίκητος ο τόπος της ομορφιάς για να χωρέσει το ρήμα ‘’σώζω’’.
Με ποιό πρόσωπο θα παίξεις στην Επίδαυρο της γης τώρα; Η θύραθεν αιωνιότητα παζαρεύεται
στη δύση κι ονοματίζουνε τα γεύματα με ηλιόφωτα νησιά και αρχαία μνήμη.
Αποσυνάγωγες ελπίδες απαγκιάζουν στις λέξεις, για
να μιληθούν στην εκκλησία του Δήμου . Κι έχεις
τρείς χιλιάδες χρόνια Αιγαία φωνή αδικαίωτη, που δίνει νόημα στον ήλιο. Γλώσσα
που ανάβει τα περάσματα του κόσμου .
Όμως στα χρόνια του Καυκάσου θραύσματα στίχων, κρωγμοί και πληγές.
Δεν μπορώ να ξεχάσω το λυγμό των αγαλμάτων .
Κι ως οι καιροί, σκηνοθετούν αληθινές τραγωδίες , η βίβλος των ποιητών
ζητά την κάθαρση .
‘’Πιστεύω στην επαναστροφή της Δικαιοσύνης που την
ταυτίζω με το φως επάνω σ΄αυτό τον κόσμο. Και μαζί μ΄ έναν ένδοξο πρόγονό
μου, υπερηφανεύομαι και φωνάζω καταπρόσωπο της εποχής μου : Όχι,δεν αγαπώ τους
θεούς που η λατρεία τους συντελείται στο σκοτάδι’’. (Ο. ΕΛΥΤΗΣ)
©
Σκουρολιάκου
Μαρία