Μες΄τις εσχατιές του σήμερα είναι κάτι στιγμές που η ομορφιά ανεβαίνει στα μέτρα του ανθρώπου . Φως αδαπάνητο , κρατημένο σο λευκό των αγαλμάτων , σε πτυχές Παριανού μαρμάρου , σε σκύφους και αμφορείς , σε κύλικες και σε κτερίσματα της αναλλοίωτης αγάπης .
0 πόνος άχρονος κι η καρδιά εκκρεμές στην αρχέγονη λατρεία της ζωής
,δρασκελάει τις απώλειες .
Ένα λιοντάρι στη Χαιρώνεια ,ασκαρδαμυκτί στην πανσέληνο του
Αυγούστου , να λούζεται στο νερό των αιώνων σε μνήμες και
θυσίες . Να εποπτεύει τους χρησμούς του Δελφικού Μαντείου
ο Πλούταρχος με των χρησμών το νάμα .
Η μοναξιά των μνημείων ζεσταίνει την ερημιά των ανθρώπων
κι η μουσική ελευθερώνει αίολο δάκρυ. Μοιράζεται η ομορφιά σε
αντίδωρα μουσικής . Το αχ βρίσκει τη θέση του για το άδειο των
ημερών. Της απλότητας τα ‘’γιατί’’ στοιχίζονται
απέναντι στις μαγικές φωνές που καλούν ενώνοντας το χτες με το τώρα
σε νότες καημού .
Αχ, ο πολιτισμός είναι το δικαίωμα της αξιοπρέπειας , οι
ηχηρές σιωπές των ιερών .
Ελλάδα , πληγή
μου !
Τα μάτια των παιδιών ζητούν απόκριση . Γι΄ αυτή την
ομορφιά που τόσο άδικα τους κλέβουν κάθε μέρα και
που βαθιά στο χρόνο οι εγγυήσεις της σοφίας χάραξαν .
Εκεί , στη Χαιρώνεια , πανσέληνη η ιστορία απαντάει
Δελφικά :
‘’ Μη αποδειλιών
‘’ , ‘’ Ευσέβειαν
φυλάττειν ‘’ ‘’ Ύβριν αμύνου ‘’
, ‘’ Ύβριν
αμύνου’’ !!
©
Σκουρολιάκου
Μαρία